Man tarokkaa….

Mangsa keur budak  , imah kuring teh deukeut ka masjid. Bada magrib nepi ka waktu isya kuring  ngaji di masjid eta. Nu ngawurukna, ajengan ,sok di sebut si Abah. Umurna mah kuring leuwih tujuh puluh taunan. Pangawakanana  pendek dedepe, sorana ngosom semu handaruan. Kana udud nyandu kacida, da sabot ngawuruk teh teu eureun-eureun roko napel dina bahamna. Mun keur ngawuruk teu weleh ngenyod udud  atawa ngetrukeun calacah kana asbak nu aya hareupeunana.

Pun bapa   mah ajrih temenan ka  Abah teh. Elmuna luhung cenah. Da sa kacamatan mah moal aya nu ngabandingan kana elmu agamana, utamana kana tafsir. Di masjid eta, abah bisa di sebut “imam besar na”. Kabeneran we da bumina ngarendeng jeung masigit, malah rek sasuhunan pisan. Jadi munasabah mun aya wae di masjid teh. Saban waktu anjeuna ngimaman di eta masjid. Sakapeung mun keur kebeneran aya halangan , pun bapa nu sok kapeto ngimaman teh, nu sejen mah tara aya nu wanieu n lantaran mun kurang paseh  bacaan solat  sok digengeunggeureuhkeun.

Kuring jeung babaturan ngaji di wuruk ku Abah teh utamana dina ngaderes juz ama, jeung diajar tajwid. Carana, maca saayat, tuluy   eta ayat teh diterangkeun tajwidnya. Nu kitu teh ngran a praktikum, ceuk istilah Abah mah. Cindekna ngalarapkeun tajwid langsung tina quran, bari di lagukeun. Metode nerangkeun tajwidna ge kawilang simpel. Contona, mun nerangkeun hurup qolkolah teh cukup disebut “baju di toko” anu hartina huruf kolkolah teh nya eta “ba” “jim” “tha” jeung “qof”. Ku cara kitu, gancang kahartina. Di sagedengeun tajiwid ge kungsi ngilu  ngulik nahwu shorof, ngan eta mah rada beurat, kakara apal  teh ngan istilah  fi’il madhi, fi’il amr,  jeung fiil mudore. Teu junun ngaji teh, loba gogoda na, jeung nu poko mah hoream we deuih. Jeung deuih   mun keur ngaji sok loba nu nyampeur lalajo bioskop misbar.

Nyelang tina ngawuruk ti Abah sok ngajarkeun lalaguan atawa pupujian. Salah sahiji pupujian teh kieu unina “Man taroka sholatan khomsi , abdan muta’amilah, faja uhum, fajaja uhum, jahaman kholidan piha” tuluy we di tarjamahkeun “Saha jalma nu ninggalkeun sholat, lima waktu bari dihaja, mangka di bales, mangka di bales, dilanggengkeun di naraka jahanam”. Asa genaheun tah pupujian teh. Beres ngaji teh sok ngahaja eta pupujian teh di haleuangkeun patarik-tarik, malah sakapeung sok bari rerengkenekan, ku Abah tara di geunggeureihkeun, ngan mun geus kamalinaan sok di sentak.

Bakat ku mindeng mah dinyanyikeun eta pupujian teh geus apal deui. Malah basa kuring geus nincak dewasa eta pupujian teh sok di hariringkeun keneh. Ngan ayeuna mah tara di barung ku rerengkenekan, komo palebah  kalimah nu panungtung mah “mangka di bales, dilangengkeun di naraka jahanam” mah sok ngadadak hate teh ngaleketey malah kadituna mah sok rada ngahuleng , kalan-kalan sok teu karasa bedah cimata. Mun emut kana eta pupujian, ras  oge emut ka Abah nu tos lami ngantunkeun . Kadieunakeun , saban talangke ari jeung hoream solat teh, raray Abah nu keur ngagalindengkeun “ man tarokka..” sok eces nembongan.